MARZO NOS VERSOS DE ANA ROMANÍ

Ana Romaní, Noia (A Coruña), 1962. 

Escritora e xornalista. Locutora da Radio Galega, onde dirixe o programa "Diario Cultural" de emisión diaria. Foi unha das fundadoras da revista feminista "Festa da Palabra Silenciada" e da asociación "Mulleres Galegas na Comunicación" .

Publica os poemarios Palabra de Mar (Ed. Espiral Maior, 1987), Das ultimas mareas (Ed. Espiral Maior, 1994), Arden (Ed. Espiral Maior, 1998), Love me tender. 24 pezas mínimas para unha caixa de música (Concello de Santiago, 2005), Estremas (Galaxia, 2010). Este último recibiu o Premio da AELG de poesía no 2011, o Premio da Crítica Galicia de Creación literaria , Premio Ánxel Casal ao Libro de poesía 2010 nos Premios da Edición da AGE e Mellor Libro de Poesía 2010 para os lectores da web Fervenzas Literarias.

SELECCIÓN DE POEMAS

E SE FAGO da varanda unha estación
unha tregua no curso das idades
un balcón para o sosego -abaixo o río-
e caen as augas e liman os meus pés
a memoria do illamento
as sombras da meniña
Se suispendo mesmo o río
e paralizo as augas e miro os estandartes
coa calma de quen rozou o linde
o carambo ardido o iceberg
Se sento no beirado -abaixo a altura-
e pouso no horizonte este pasado
e observo o aire suspendido
arnés que colga a luz para eses ollos
Se fago balaustrada no devir
e cedo ao peitoril esta ansiedade
se son cantil e balda que se asoma
e cesa mesmo así a tapia co seu medo
Abrigo entón a luz na altura que me acolle
e son ese lugar da calma e do beirado
-colga a ponte do seu cansazo aquel andar-
Son un corpo que se expón ao sopro dese aire
e suspende así a mecánica do abismo esa vertixe
o sistema que a sustenta As idades abrigan
este esplendor de campos no horizonte
centeais e clamores e a garza que ensaia neles
a traxectoria limpa doutro voo
Desde aquí na varanda que se asoma
abrigo a expectativa

son xa unha nova estación

de Estremas (2010)

 

ESAS OSAMENTAS que a luz deita no terrazo

a memoria da carne que as abriga

os seus arqueados estupores

cóncavas estancias da nudez que as precedeu

Translúcidas na irada contemplación de quen observa

esas estruturas que andaron abismadas e agora esquecen

devolven á boca acedumes de esponxa

a se espremer calma nas papilas daquel tempo

ancoraxes o recordo

iso que foron corpos e agora ispen a súa condición

discurso

só palabras que zumegan sogas    presión de adival

e normativas a axustar as carnes   as redondas liberdades

con ditames do desexo e sexos comprimidos

no cánabo   e no esparto

Así as tatuaxes da cordura

leve rozar de lazo

carambo ardido aquela pel

Estas osamentas sostiveron o universo

e foi función a súa asfixia ou letargo

Deitadas no terrazo á luz da tarde despregan os seus ocos

a ausencia que convocan   son soño derramado

balaustradas brancas   para un se pousar de aves

plumas de ar

osos e voo

de Estremas (2010)

 

"Belas irmás, subide
ás mais firmes rochas"

EDITH SÖDERGRAN

Camiñan descalzas polas rochas,
pantasmas de sal habitan as sombras,
saben que as últimas mareas
esqueceron na praia os restos do naufraxio.
As mulleres recollen cada noite
os tesouros de auga, líquidos e fráxiles,
rebélanse contra a Historia,
constrúen co mar as estatuas
que nunca permanezan.
As mulleres de sal, con argazos de sombras,
xorden das últimas mareas
e tecen tesouros de auga cada noite
contra a Historia.
Elas, que saben que o efémero permanece.

            de Das últimas mareas (1994)

Xunto á tarde hai algo que salta
unha memoria breve quizais auga
as gamelas en domingo desasidas

Hai algo que reclama
a extensión do plancto
os pes de chapapote

Como se fose

Como se algo tivera sido

            de Arden (1998)