miércoles, 30 de enero de 2013

Donde no habite el miedo


Esta obra de Federico Mayor Zaragoza e María Novo aborda en clave poética a situación de crise global que sofre o planeta e que afecta á nosa historia persoal e colectiva. 

Nunha secuencia de poemas a dúas voces, os autores reflexionan sobre o que se esborralla e o que pretende aprisionar a nosa liberdade mediante o medo, pero tamén sobre a necesidade de construír a resistencia, de volver situar a vida no centro das nosas sociedades, de abrazar o compromiso que mobiliza as utopías e dá sentido á vida.


martes, 29 de enero de 2013

Plantemos olivos!




Paco Damas é un cantautor andaluz, natural de Jaén, que lidera un proxecto de paz que presentou no espazo do Seminario Intercultural do Máster Universitario Internacional en Estudos de Paz, Conflitos e Desenvolvemento da Universitat Jaume I

O seu último disco, "Que a todas as balas se lles faga de noite", é un disco que pretende ser didáctico para o alumnado. Paco Damas incorpora nel textos propios e musicou textos de Caballero Bonald, Gabriel Celaya, Blas de Otero, Ángela Figuera, Miguel Hernández e Dolors Alberola. 

É un disco cuxo fío condutor é a "Cultura de Paz": textos en claves de paz, igualdade, non violencia, solidariedade, civismo e ética. Este disco foi auspiciado entre outras institucións pola Fundación Cultura de Paz que preside D. Federico Mayor Zaragoza.

No vídeo podemos ler e escoitar: "Plantemos olivos" e "Paloma de la Paz"

+ infolos hilos del mundo



Tiñan 20 anos e sabían máis que moitos


Hablábamos de los entusiamos y riesgos de la generación 80-90. Hablemos de los cascarrabias de las generaciones anteriores. Incluida la mía, que no sabe si aún es joven o teme dejar de serlo. ¡Ay, las poetas veinteañeras que saben pensar y pintarse los labios! Nos molesta que sean guapas, nos aburre que no lo sean. ¡Ay, los escritores veinteañeros que leen filosofía y frecuentan facebook! Nos irrita que sean estudiosos, nos ofende que no lo sean. Recuerdo aquel artículo sobre nuevos autores, editores y críticos. Recuerdo haber pensado ante las insidias que generó: cómo desearíamos haber sido los últimos jóvenes. Cómo nos gustaría que la historia se detuviera en nosotros. Las canas no se eligen, pero la caspa se merece. ¿No denunciábamos los intereses de los grandes grupos mediáticos? Pues ahora los jóvenes crean sus propios medios prescindiendo de intermediarios. ¿No criticábamos la verticalidad del sistema de legitimación? Pues ahora ellos eluden horizontalmente esa oligarquía. ¿No lamentábamos lo tarde que se emancipan los jóvenes? Pues por eso publican pronto: porque quieren salir de casa. ¿No nos preocupaba el desempleo juvenil? Pues por eso pasan horas asociándose y construyendo discursos en la red. No nos pedirán limosna. Esa es su riqueza.


Pienso en casos como el de Luna Miguel, agitadora poética, poeta agitada, joven estelar y estrella joven, a quien apenas he visto en mi vida. Síntesis de las virtudes y torpezas de su edad, que fue (no disimulemos) la nuestra. Precoz en sus lecturas, reconocimientos y padecimientos públicos, su trayectoria tiene algo de laboratorio generacional. Más de un nuevo poeta he descubierto gracias a su blog. Y más de una vez he tenido la certeza de que, por encima de sus cándidas escatologías, en su escritura hay talento. Ritmo sensible. Cosquilleo sintáctico. No es poco para quien podría ser hija (o nieta) de bastantes detractores. Lo afirmo ahora, antes de que esa vocación cristalice en un libro importante, porque es precisamente ahora cuando vale la pena afirmarlo. Quizá se equivoque convirtiendo una cara en una bandera, facilitando innecesaria (¿inseguramente?) que su imagen personal fagocite su genuina capacidad literaria. La pregunta es: ¿y qué? Los puritanos que censuran el uso de la apariencia, que insisten en condenar tal reportaje o la fotito de la cadera, ¿no incurren fatalmente en la superficialidad que denuncian? Un escritor vale lo que lee y escribe. Su crítico, aquello en que se fija.


A lo largo de mi larga veintena recibí ingentes dosis de paternalismo, cuando no groseras hostilidades, basadas en el prejuicio de la edad. Pero tan estúpida es la sobrevaloración de la juventud como la mitología de la madurez. De hecho, una se alimenta de la otra. Por eso he leído con admiración la antología Tenían veinte años y estaban locos. Podrán interesarnos unos poetas más que otros, podrán parecernos estos mejores que aquellos. Pero todos irrumpen, buscan y están vivos. Disfruté especialmente con Alberto Acerete, Cristian Alcaraz, Bárbara Butragueño, Laura Casielles, David Leo García, Berta García Faet, María M. Bautista, Raúl E. Narbón, Eba Reiro, Ángel de la Torre
También me gustan otros poetas de su generación, como Pablo López Carballo, Pablo Fidalgo, Natalia Litvinova, Elena Medel, Rodrigo Olay, Alba González Sanz, Sara Torres R. de Castro o Javier Vicedo. Quien los lea será afortunado. «Deberían vivir antes de escribir», gruñen sus mayores, «no tienen ninguna experiencia». 
Hay que tener muy poca confianza en la literatura para no comprender que la escritura produce experiencias de vida. No pasa nada, queridos obsolescentes, por leer a adolescentes. A lo mejor, ¡Arturito el francés no lo quiera!, hasta aprendemos algo.





martes, 22 de enero de 2013

3ª Rebaixas de xaneiro: Poemigas

Luis Eduardo Aute reuiniu baixo o título de Animalhadas en formato de  disco-libro, pequenos poemas, moitos deles cargados de ironía nos que se conxuga complexas metáforas coa definición máis sinxela.
Aquí deixamos algúns "poemigas" que nos gustan:


Sentir
que me deseas
en lo más profundo de tí...
es
mi más profundo deseo.


Eres tal cual te imaginé:
inimaginable.












Para ler máis:

AnimaLhada  
AnimaLhito
No hay quinto aniMaLo
El Giraluna 




domingo, 20 de enero de 2013

LEDICIA COSTAS

 

 

Biografía

Blog da autora

 

 

 

 

 

 

POEMAS

daquela a vida doeu tanto, 
que quixen aprender a camiñar cara atrás
para non perdela nunca de vista



habito un xardín

e a miña cabeza xira
ao compás do mapamundi da vida



a miña avoa morreu

levou con ela o corazón da figueira
e a súa sombra de estío



( in Xardín de inverno)



lunes, 14 de enero de 2013

2ª Rebaixas de xaneiro: Haikus


Haiku: xénero poético de orixe xaponesa composto por tres versos de 5, 7 e 5 sílabas.

Para ver un vídeo pincha aquí

viernes, 11 de enero de 2013

Rebaixas de xaneiro: Micropoesía

UN POETA Ó MES, UN POEMA Á SEMANA:POETAS DE AQUÍ E AGORA
            
      Sen rebaixar en absoluto a calidade literaria, presentamos neste mes caracterizado polas rebaixas a micropoesía de Ajo.  Os seus poemas son breves, punzantes, cheos de ironía e sarcasmo. 

"Ajo es menuda... menuda es Ajo!"


        
     Micropoetisa, actriz e cantante. Ajo é cantante, poeta, axitadora e personaxe de referencia da cultura underground de Madrid. Nos noventa funda o grupo Mil Dolores Pequeñas e unha discográfica independente. Nos últimos anos centrouse na súa actividade poética, tanto nas súas colaboracións con Mastretta coma nas súas colaboracións en programas de radio e televisión. 






Te amo dijiste,
y la frase no es tuya,
lo sé por la prensa: Vaticinan una trágica epidemia
mundial de la enfermedad cardiovascular.
Dijiste te amo y el desamor fue ciencia.

Te voy a tener que matar

no me queda otro remedio
el día menos pensado
te encuentran cosido a besos”.

Siempre creí que "ne me quitte pas" 

quería decir déjame en paz. 
Así no se puede ir a ninguna parte, 
y menos a París.

Todas las historias de amoR terminan en R... 

y algunas en R que R.

Bastante tiene una
con lo que no tiene.

Te adoré siempre y me importas un pimiento
todavía no riman
pero ya rimarán con el tiempo.