lunes, 30 de diciembre de 2013

XANEIRO con ALMUDENA GUZMÁN


Os nosos primeiros versos do 2014 veñen da man de Almudena Guzmán (Navacerrada, 1964) filóloga, xornalista cultural e, sobre todo, poeta.

Estamos en días de ledicia, deixemos queixas e lamentacións, mergullémonos nas augas do novo ano con renovadas ilusións:

DEIXA XA DE QUEIXARTE DA AUGA FRÍA...

Deja ya de quejarte del agua fría
y del cloro.

Además estás haciendo el ridículo
con ese flotador de pato.

No pienses en nada
pero recuérdalo todo
y tírate de cabeza a la piscina
del mundo.

Eres Esther Williams.

                           (de Zonas comunes, 2011)


E para mergullarse cómpre estar ben equipad@s:


CLEOPATRA NA SECCIÓN DE BAÑO DE EL CORTE INGLÉS:

Todos los veranos la misma historia.
       
La luz áspera del probador,
el biquini sobre la braga.
los pelos en las piernas.
       
Estás hecha un cuadro.
       
De Munch.

                           (de Zonas comunes, 2011)

De compras na sección de baño duns grandes almacéns ou gozando das vacacións hai realidades e situacións que non poden darse ao esquecemento e reclaman o noso compromiso:

CANDO A UN HOME...

Cuando a un hombre
se le echa de su trabajo
no sólo se altera el orden
económico y social
sino también el natural.

Es un árbol talado.


Y van cinco millones.
                         (de Zonas comunes, 2011)

O desemprego, a incerteza do futuro, o desamor, o desacougo existencial:

ISTO VENSE ABAIXO...

Esto va a venirse abajo
de un momento a otro
y usted lo sabe.

El amor ya no es un templo griego
sino algo parecido a un desastre de líneas
oblicuas que aprisionan todo intento de lluvia.
Y es gris.
Tan gris como estas perspectivas de furias
que se nos viene encima.

                              (de Usted, 1986)

martes, 17 de diciembre de 2013

A utilidade do inútil


Pepe Álvarez Cáccamo
Conferencia inaugural: "Poesía para xente miúda".

Di Fran Alonso que a poesía está nas cousas que nos rodean a diario, na música, na amizade, no supermercado, na risa..., na conversa e nas rúas.

O importante da poesía, continúa afirmando no seu manifesto, non é obsesionarse con descifrala senón saber gozala, sentila e intuíla. Na poesía reconforta sentir o seu ritmo, a súa música, a súa sonoridade, os xogos de palabras que por veces nos deslumbran, as imaxes fascinantes que nos ofrece. E tamén os seus enigmas. Poetizarse. En definitiva facer da poesía un pracer.

No universo do utilitarismo,  escribe no prólogo do seu libro o pensador italiano, Nuccio Ordine (1), un martelo vale máis que unha sinfonía, un coitelo máis que unha poesía, unha chave inglesa máis que un cadro: ¿por que é doado facerse cargo da eficacia dun utensilio mentres que resulta cada vez máis difícil entender para que poden servir a música, a literatura ou a arte?

O filósofo e tamém profesor italiano afirma: pensei que era o momento de reaccionar como o que son, un profesor, buscando os argumentos, encontrando páxinas dos clásicos que poidan facer vibrar as cordas do corazón dos meus novos estudantes.

   

E chegados a este punto, as xornadas en Compostela, plantexan estas cuestións enriba da mesa. Como poetas e docentes preguntarse que é a poesía,  reflexionar acerca do seu interese e  utilidade para os lectores e lectoras e  para a rapazada resulta un tema central. Antonio García Teijeiro,  recolle o verso de Celaya, Poesía necesaria, para dar título a un libro de lectura e creación poética dentro da aula. Se nós estamos convencidos, contaxiaremos este convencemento ao noso alumnado, afirma o poeta. 

E aquí, no plano da experiencia práctica están os obradoiros impartidos por Antía Otero, Dores Tembrás e Carlos Negro. Tamén o proxecto "Enredando versos" que pretende achegar como mediadores que somos os versos dos poetas nas aulas e trasladar a súa voz  á rutina diaria.

Porque a poesía é unha fogueira, imos queimarnos nela. Celso Emilio Ferreiro


Mesa redonda "Enredando versos nas aulas": Anxos Rial, Mercedes Queixas, Montse Penas e Romina Bal

Para rematar as xornadas nada mellor que a música, aliada imprescindible da poesía. Tres mulleres entorno a Rosalía. Diferentes voces, diferentes estilos unidas pola palabra.

Najla Shami:"Na lingua que eu falo"

Uxía:"Rosalía pequeniña"

Temos necesidade do inútil como temos necesidade, para vivir, das funcións vitais esenciais. A poesía, recórdanos Ionesco, a necesidade de imaxinar, de crear é tan fundamental como o é respirar. Respirar é vivir e non evadir a vida." (Nucio Ordine, 2013).

(1) ORDINE, N. (2013). La utilidad de lo inútil. Barcelona: Acantilado.

Imaxes: Harold

martes, 10 de diciembre de 2013

Versos pintados no pupitre


Este fin de semana, Enredando versos trasládase a Compostela para asistir ás III Xornadas de Literatura e Ensino organizadas pola AELG e a AS-PG. Anxos Rial, profesora de Lingua Galega e coordinadora da Biblioteca escolar do IES de Poio, dará voz a este proxecto colaborativo que comezou a súa andaina o curso pasado e que pretende achegar ao alumnado á poesía contémporánea, e en especial á dos poetas máis novos. Será o sábado 14 e compartirá mesa con Montse Penas e Romina Bal, o que permitirá intercambiar distintos puntos de vista sobre este potencial creativo e expresivo da expresión poética.

O programa complétase con obradoiros, conferencias e mesas redondas que contan coa presenza de poetas consagrados como García Teijeiro,  Álvarez Cáccamo, Fran Alonso, Elvira Riveiro, Antía Otero, Dores Tembrás, Carlos Negro...

A música de Uxía, Najla Shami e Aid, unidas polo fío conductor dos versos rosalianos, poñerán o remate a dous días intensos, pero de seguro gratificantes.


Máis información na Axenda cultural da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega

lunes, 9 de diciembre de 2013

Na voz de Joan Margarit



A  voz  profunda do poeta consegue envolvernos na atmósfera da posguerra, nese territorio frío sinónimo de morte. Os hospicios son os únicos lugares que ofrecen amparo, fronte á soidade, á fame e á represión da época.  Ante o pesimismo dunha vida sen futuro, queda, non obstante, un consolo: a poesía, concebida coma a casa da misericordia. Véxase pois o paralelismo entre estas institucións e o poema, pois ámbos posibilitan cobixo.

O poeta escribe, no epílogo do libro: "O título deste libro e o de un dos poemas que contén, concebino mentres visitaba unha exposición sobre a Casa de Misericordia, onde podían verse fotografías e documentos ligados á historia desta institución."  Daquela era frecuente as solicitudes ante o xuíz das viúvas dos homes asasinados na represión do final da guerra do 36, que pedían o ingreso dos seus fillos nun orfanato pola imposibilidade de poder mantelos. 

Casa de misericordia foi Premio Nacional de Poesía no ano 2008.



A poesía de Joan Margarit busca a verdade e afronta con valentía a dureza da vida. Llegas tarde a tu tiempo, é un libro de poemas dedicado ós últimos oito meses da vida da súa filla Joana, que naceu con síndrome de Rubinstein-Taybe, e que morreu aos trinta anos. O poeta escribe no prólogo: "Os trinta anos que vivimos xuntos son agora o único contrapeso e o meu tesouro. Foi dende moi temperán unha persoa moi especial: por unha parte, a causa das súas minusvalías, que lle deixaban o amor como única ferramenta para sobrevivir, era incapaz de rancor; de orgullo, de calquera dos máis ínfimos sinais de maldade.... Ser o seu pai significou estar sempre xunto ao máis delicado e bondadoso que pode ofrecer a vida."

Joan Margarit estivo no 2010 no ciclo de Recitais Poéticos "POETAS DI(N)VERSOS" que dende o outono do 2009 vense celebrando en A Coruña, baixo a coordinación de Yolanda Castaño.
Podemos escoitalo neste vídeoacompañado de Álvarez Cáccamo.

martes, 3 de diciembre de 2013

EN DECEMBRO CON ROSALÍA FERNÁNDEZ RIAL

Rosalía Fernández Rial (Carballo-Muxía, 1988) é, sobre todo, escritora, en especial de poesía. Aínda que tamén se licenciou en Filoloxía e se está doutorando en Ciencias da Educación, ao tempo que continúa a súa formación en arte dramática, despois de ter participado nalgún proxecto teatral. Esta última faceta combínaa, asemade, coa escrita, levando os seus versos a escena mediante propostas musicais, pictóricas e performánticas

(http://asescollaselectivas.blogaliza.org/2013/04/03/rosalia-fernandez-rial/)

 

 

 

Ten publicado en poesía:

  • En clave de sol, 2009, Asociación Cultural Lumieira.
  • Átonos, 2011, Asociación Cultural Lumieira.
  • Vinte en escena, 2012, Positivas.

A súa obra tamén forma parte das seguinte obras colectivas:


  • Follas de Carballo, 2011, Asociación Cultural Lumieira.
  • Un mar de sensacións. Rutas e poemas para descubrir a Costa da Morte, 2012, Seminario de Estudos Comarcais da Costa da Morte.
  • Versos no Olimpo. O Monte Pindo na poesía galega, 2013, Toxosoutos.
  • Versus cianuro. Poemas contra a mina de ouro de Corcoesto, 2013, A. C. Caldeirón.  

Blog da poeta:http://rolderosalia.blogspot.com.es/


 GÚSTO-NOS
Agarda!
Estamos atados
pola mesma lingua,
enredados en idéntica
papila gustativa.
Vibra. Bebe o ruxir
que nos deglute sen tragar.
Brinca o lume loiro
da fala lene.
Pero agarda.
Non rompas o compás.
As palabras de sabores
sóñannos saltos imposibles
sobre ápices entrelazados.
Podemos ser traficantes de padais
ou afinar o asubío desta serpe.
Podemos chuspir letras amargas;
sentir o doce tombo
dos beizos salgados.
E o bico barbitúrico da lúa.
Podemos protexer ós fuxitivos.
Mais agora agarda.
A única fronteira
é a nosa lingua de area. No horizonte.
                                                                Átonos, 2011


ESCENA VII: (esquina)
As esquinas da rúa
que fago pola noite
son as proas da cidade.
Eu, o máis fermoso mascarón.
Nacín madeira de serea;
o meu canto fuma
rosas dos ventos
en solapas descoñecidas.
Desorientadas xa.
E os peixes que teño nos beizos
Coñecen
todos os buratos do suburbio.
Porque cada crepúsculo
atracan, nas miñas costas,
demasiados barcos desnortados.
Din que me movo
en danza oceánica;
que bico coa vertixe do nordés.
Comprenden que cobre
por fabricar amor.
Pero ninguén  sabe
con cantos piratas
teño que deitarme
antes de poder durmir.

                                            Vinte en escena, 2012



PULSO 4-Tonalidade menor
Hoxe cansei do mundo.
Sempre xira coa mesma canción,
e todos ó seu ritmo.
Non somos máis que corcheas picadas
nun tango con présa e caducado.
Necesito parar para sentilo,
prolongar a miña corchea,
alterala,
cambiala de tonalidade.
Necesito parar para vivir,
para bailar cos teus ollos
para mirar se aínda hai estrelas.
Sinto que vou a contratempo
e que o tango se mofa de min,
pero non podo recuperar o compás. 
                                           En clave de sol, 2009

ESCENA III: (todas as rúas)
Demasiado frío
para durmir
-di o carambelo dos teus labios-
Demasiado frío.
E á cidadenon lle caben
os nosos corpos
nosseus petos.
Fóra
é o único lugar que nos pertence.
Mais non tremas, amor.
Os edificios son árbores
con necrópoles de niños;
illas afogadas
en océanos que non flotan.
"Eles" teñen
un furado de asfalto vertical;
unha fiestra sen luz
entre as fauces da noite.
E nós?
Nós, todas as rúas.
                                        Vinte en escena2012

domingo, 1 de diciembre de 2013

DECEMBRO: a POESÍA dun ARQUITECTO

Pechamos o ano co arquitecto Joan Margarit i Consarnau, un dos mellores poetas cataláns contemporáneos.

Margarit, nado na época da guerra civil, lembra neste primeiro poema aqueles tristes tempos e as súas secuelas:


CASA DE MISERICORDIA
El padre fusilado.
O, como dice el juez, ejecutado.
La madre, ahora, la miseria, el hambre,
la instancia que le escribe alguien a máquina:
Saludo al Vencedor, Segundo Año Triunfal,
Solicito a Vuecencia poder dejar mis hijos
en esta Casa de Misericordia.
El frío del mañana está en la instancia.
Hospicios y orfanatos fueron duros,
pero más dura era la intemperie.
La verdadera caridad da miedo.
Igual que la poesía: un buen poema,
por más bello que sea, será cruel.
No hay nada más. La poesía es hoy
la última casa de misericordia.
                                  (de Casa de Misericordia, 2007)


E neste outro poema descóbrenos os piares da súa vida: arquitectura e poesía

POETA
Con mis tijeras oxidadas
para cortar palabras como rosas,
necesité buscar agujeros de tiempo.
Los encontraba en bares suburbiales
después de las visitas a las obras.
Agujeros de tiempo.
He acabado por vivir en ellos.
Ahora veo, todavía en pie,
lo que queda de un muro. Y frente a su estructura,
desarbolada, oscura, he entendido mi vida.
                                     (de Se pierde la señal, 2013)


A vida dun pai que perde, de xeito prematuro, unha filla:


NO HAY MILAGROS
Llovía con desidia.
Diecinueve de octubre, las nueve de la noche.
Joana iba asustada hacia el quirófano
rodeada por nosotros, que quedamos
en la salita mal iluminada junto a los ascensores.
Dicen que en un intento
de salvarse le dijo te quiero al cirujano.
Creíamos que un hada podría devolvernos
la Joana tranquila, la de siempre,
con sus confiados ojos centelleantes.
A las once mirábamos
las gotas de la lluvia en el cristal
como si resbalaran por la noche.
La noche era una hora de guadaña.
                                     (de Llegas tarde a tu tiempo. Poesía 1999-2002, 2010)


E xa é hora do adeus:

DESPEDIRSE

He retirado alfombras y cortinas,
todas las mesas en las que hace tiempo
que ni como ni escribo.
He sacado los cuadros y he pintado los muros
para borrar señales de los años.
Guardo unos pocos libros. Sé bien cuales.
He destruido
cartas de amor que no me amaban ya.
Silenciosos, ahora, los amores
son icebergs errantes del pensar.
La casa, sin rincones para el miedo
deja mis ojos más desnudos.
Nada, ni la esperanza,
podrá perturbar ya la última muerte.
No hay otra cosa para los que amo.
                                      (de Misteriosamente Feliz, 2009)

Galería poetas Porta XIII


Rosalia Fernández Rial Roi Vidal
Raúl Gómez Pato Eduardo Estévez
Arsenio Iglesias Pazos Serxio Iglesias

MÁIS VIDEOS

Rosalía Fernández Rial                       Roi Vidal
Raúl Gómez Pato                             Eduardo Estévez
Arsenio Iglesias Pazos                     Serxio Iglesias

martes, 19 de noviembre de 2013

ENREDANDO COS VERSOS EN SALAMANCA. (Crónica):

 

IMG_8520Son as 14,45 e estamos na biblioteca apurando uns bocatas e algunha froita, as mamás despídense e voulles presentando o itinerario e os/as participantes, chega o bus e primeiro contacto: Poio-Sanxenxo; unhas cantas voltas e en Torneiros (Porriño) recollemos a Tui e a Porriño, xa estamos completos…COMEZA a aventura dos versos e dos encontros, o autobús énchese de voces que non cesarán ata o regreso… imos de camiño a SALAMANCA onde nos agarda o poeta RAÚL VACAS.

Falamos, falamos e falamos… (“Salamanca reposa sonriente sobre sus tres colinas”…Víctor Hugo) que chegamos tarde á cea!!!, un comedor universitariooooo, guau!!! xa somos maiores, de 2º de ESO á universidade!!! non será o único contacto. Logo da cea ao albergue, repartímonos nas habitacións e de paseo por Salamanca á noite (pobres profes… non os deixamos durmir), o primeiro contacto coa Plaza Mayor.

Un novo día ( só un pouco durmidos despois de tanto latricar e latricar…), almorzo, reunión preparatoria e en marchaaaaa… Chegamos á Biblioteca Torrente Ballester onde nos esperan, dividímonos en dous grupos para visitar a exposición sobre o libro, a biblioteca, espazos e funcións, o foto call, a comiteca… e o taller de poesía con RAÚL VACAS.

IMG_8218

O taller… recíbenos Raúl cun exemplar do Diario de Pontevedra!!!!  onde se fala de nós, da nosa visita e do tema do mesmo: “ para cultivar su compromiso de cuidar los árboles y la poesía”. Nomes de árbores, álbumes ilustrados, xogos de palabras, rimas… e Raúl fai que a nosa árbore medre coas palabras, cos versos… tronco, pólas… sorrisos nas caras, sorpresas ( Eu non sabía rimar!!!), satisfacción… Xa todos sentimos ao poeta coma un máis dos nosos… haberá que xantar e logo…

Logo, coas sobremesas regresa Raúl para nos facer  de guía pola Salamanca das pedras e do saber, dos versos e da historia: A Universidade ( …profe, non vexo a ra !!! cro, cro fan as ras que mercaron…), a casa de Unamuno ( “remanso de quietud, yo te bendigo / ¡mi Salamanca!) , versos e versos ante as fachadas. E andando, andando, que Lázaro de Tormes agarda por nós nas beiras do río ( “Salimos de salamanca y llegando al puente, está a la entrada della un animal de piedra…”); e máis versos e paseos, e fotos de grupo, vai frío… cruzamos de novo cara o horto de… Calixto e Melibea, que son de Tui… cae a noite e Calixto conversa de amor con Melibea ( ¡Oh señora mía, esperanza de mi gloria, descanso y alivio de mi pena, alegría de mi corazón!), ao lado os candados no pozo versión Federico Moccia tamén falan de amor.

resized_PB080159

Pouco a pouco achegámonos á librería Hydra: alí nos agasallan con versos e música: Raúl Vacas e Fernando Maés, sons en palabras e en notas musicais, faise o silencio e abren camiño as emocións, os ollos e os oídos abertos ao deleite, unha sorpresa para tod@s; ao finalizar podemos falar con eles, preguntar, comunicarnos cos libros e coa música.

resized_PB080191

E de novo á cea no comedor universitario e o paseo para os que non queren durmir; regresamos ao astronauta da catedral entre sombras e luces, á praza Anaya, e atracamos as rúas collidos dos brazos, cantando e saltando regresamos para… falar e falar …

O sábado amañece con sol, temos cita no Museo de Arte Contemporáneo e no parque dos Jesuítas… veremos a Raúl, profe? e o poeta nos espera no museo para mostrarnos o máis alá da arte en imaxes: fotografia, performances, vídeos foron o que máis nos encandilou.

E xa pola tardiña O Cid nos espera en Zamora( “De un cabo la cerca El Rey/ del otro el Cid la cercaba…”), nas almeas, nos castelos; na estatua de Viriato ( “Memoria soy del más famoso pecho…”)…  escoitamos as palabras escritas hai séculos nas voces dos máis novos que as fan revivir, volver soar entre as pedras onde foron vividas e creadas.

resized_PB090288

Hai que regresar a Galicia, as voces seguen a ser sonoras, xoves, alegres, non hai descanso… debemos exprimir o tempo que nos queda de estarmos xuntos… e a despedida en Porriño, en Poio, en Sanxenxo… vémonos:

resized_PB090294

no ENCONTRO POÉTICO para seguirmos ENREDANDO VERSOS…

domingo, 17 de noviembre de 2013

NOVEMBRO de OLVIDO GARCÍA VALDÉS

Da man da poeta asturiana Olvido García Valdés despedimos o outono:


Otoño. La huella en lo sombrío
del bosque. Cuando todo llega
quieto al corazón, cuando todo
resuena hueco, como huella
entre luz, entre troncos.
El espacio del bosque
es corazón. Qué buscas
ahí. No es de noche todavía
pero está quieto. Arena
bajo los pies.
                                    (de Exposición, 1990)



Tempo frío e chuvioso, de días pequenos, noites longas e corazóns balorentos:

Cuando voy a trabajar es de noche,
después amanece poco a poco,
hace mucho frío aún.
A menudo en el cine
me parece oír lluvia azotando el tejado,
como si no hubiese lugar
donde guarecerse.
Hoy alguien en un sueño dijo:
ten, en esta garrafa
hay agua limpia, por si toma moho
la del corazón.
                                  (de Ella, los pájaros, 1994)

Mes dos defuntos: canto fagas, canto digas, iso es:

Sólo lo que hagas y digas       
eres, incierto lo que piensas, invisible       
lo que sientes dentro de ti.       
¿Qué significa       
dentro de ti? Nada eres si, como dicen,       
no es intersubjetivamente comprobado       
(al menos comprobable). Juan de la Cruz no es       
más que unos poemas, Emily       
Dickinson, Edgar Allan Poe, sólo palabras.       
¿Qué significa       
intersubjetivamente? ¿Cuántos sujetos       
hacen falta? ¿Cuántos que digan       
a la vez: Juan de la Cruz, Emily       
Dickinson, Edgar Allan Poe son cimas       
de la vida humana, cimas       
de la miseria humana en este hermoso       
mundo?   
                                   (de Caza nocturna, 1997)

E rematamos coa concepción da poesía da nosa autora deste mes:

escribir el miedo es escribir
despacio, con letra
pequeña y líneas separadas,
describir lo próximo, los humores,
la próxima inocencia
de lo vivo, las familiares
dependencias carnosas, la piel
sonrosada, sanguínea, las venas,
venillas, capilares
                                   (de Caza nocturna, 1997)

jueves, 14 de noviembre de 2013

“Del corazón a los asuntos”: Vacas y Maés. Salamanca (IV)

Otra forma de conocer la ciudad; otra manera de disfrutarla. Y todo de la mano de una librería, un poeta y un músico.

Hydria, Raúl Vacas e Fernando Maés mostráronnos unha cidade cálida e viva, que segue conservando o seu espírito universitario.  + Info:  Salamanca RTV

 

del-corazón-a-los-asuntos IMG_8475
IMG_8483 IMG_8484
IMG_8485 resized_PB080197
   

"Entre ojos y hojas" con Raúl Vacas: Salamanca (III)

Adentrámonos na fraga salmantina para cultivar a terra, co compromiso de coidar as árbores e a poesía que nos levou polas ramas guiados por Raúl Vacas.
Abonamos a páxina en branco coa imaxinación e sementamos sobre o papel as mellores palabras traídas no autobús dende Pontevedra.



Na Biblioteca Torrente Ballester: Salamanca (II)

Porque as bibliotecas son sobre todo centros de liberdade. Liberdade para ler, liberdade de ideas, liberdade de comunicación. (...)

Temos a obriga de usar as bibliotecas, de animar aos outros a que usen as bibliotecas, de protestar polo peche de bibliotecas. Se non valoramos as bibliotecas, non valoramos a información, nin a cultura, nin a sabedoría. Silenciamos as voces do pasado e perxudicamos o futuroNeil Gaiman 




Enredando por Salamanca (I)

   
IMG_7936 IMG_7952
   IES DE POIO (PONTEVEDRA)    IES RIBEIRA DO LOURO (PORRIÑO)
IMG_7930 IMG_7942
   IES SAN PAIO (TUI)    IES SANXENXO (PONTEVEDRA)
                                                                     Oh, Salamanca, entre tus piedras de oro
                                                                     aprendieron a amar los estudiantes
                                                                     mientras los campos que te ciñen daban
                                                                      jugosos frutos. Mi Salamanca. MIGUEL DE UNAMUNO

IMG_8453 - copia

domingo, 3 de noviembre de 2013

Salamanca: xardíns e ríos literarios

¿Quen non oiu falar dos amoríos entre o mozo Calixto e a dama Melibea? O xardín, chamado de Calixto e Melibea foi o escenario según contan as lendas urbanas, onde se inspirou Fernando de Rojas para escribir esta obra. Un xardín con aires románticos e medievais que nos cautivará pola variedade e cantidade de especies vexetais que alberga. 
¿Cantas coñeces? ¿Sabes os seus nomes?

Aquí queda unha galería de imaxes. Pincha sobre ela para vela completa.


...E como toda viaxe convén preparala de antemán, aquí vos quedan estas guías elaboradas pola Fundación  Salamanca Ciudad de Saberes.







Salamanca verso a verso.



O alumnado de 2º ESO dos centros que levamos traballando coa poesía dende o curso pasado participará nunha viaxe organizada á capital salmantina. Son rapaces e rapazas do IES Poio, do IES Ribeira do Louro, do IES San Paio e do IES Sanxenxo.  Alí terán un encontro co poeta charro RAÚL VACAS, quen impartirá un obradoiro de creación literaria e ofrecerá un recital acompañado coa música do cantautor Fernando Maés. 

Coñeceremos Salamanca verso a verso, leremos textos pola cidade, buscaremos a rá,  o astronauta, o touro de Lázaro, pasearemos pola ponte romana e salpicarémonos das augas do Tormes...

jueves, 31 de octubre de 2013

EN NOVEMBRO CON ELVIRA RIVEIRO TOBÍO

 CON ELVIRA RIVEIRO TOBÍO


Elvira Riveiro Tobío dinos, na autobiografía que publicou na web da AELG, da súa vocación poética temperá:
"A miña inclinación á arte poética vén de tan lonxe que non me imaxino sen ela"
Tamén nos comenta que a súa poesía está moi vinculada a Internet e o seu gosto pola poesía visual:
"Comecei dándome a coñecer en diferentes páxinas web e en publicacións periódicas e colectivas até que en 2005 decidín que xa era hora de dar ao prelo un libro enteiro da miña autoría. Saíu na coidada colección Tambo de poesía da Deputación Provincial e titulouse Andar ao leu. No mesmo ano saíu Arxilosa, na colección Hipocampo(...) 
En ningunha desas dúas obras se inclúen poemas visuais, unha vertente á que lle teño dedicado ultimamente bastante tempo e da que aparecen mostras nalgúns sitios web, como no visualobxectual, recuncho no que vou gardando fundamentalmente obra allea proveniente de diferentes lugares do mundo"
A súa obra na web aparece en diferentes páxinas:













                              porque eu era unha nena

                              e chorei tanto

                              coma o día que asfaltaron o camiño

                              e xa non se podían enterrar as catiuscas no xabre lamacento

                              e cubriron con piche a casa do grilo que cantaba sempre á tarde

                              para escarnio de toda a caste principesca dos ortópteros

                              e foi un ano que houbo

                              superávit de serradela e desconsolo





                                       21 de marzo

                                       atroz o cometido do espello
                                       a ollada escrutadora
                                       teimoso o zoom impertinente

                                       espelliño asasino máxico
                                       quen non mente?
                                       espelliño olláparo asegura
                                       que se me abren sucos de versos en ruínas pola cara
                                       sinais do seu silencio no fondo da garganta

                                       é o día mundial da poesía
                                       e eu cos poemas
                                       rebentándome as tripas