martes, 14 de octubre de 2014

Poesía e música na voz de Yolanda Castaño, a nosa poeta do mes de outubro: EDÉNICA.




Inaugurando pois este novo curso no que casaremos versos e notas, a nosa poeta do mes é Yolanda Castaño (http://gl.wikipedia.org/wiki/Yolanda_Casta%C3%B1o) que aló polo ano 2000  publicou un poemario-disco titulado Edénica no que se recollen poemas en papel seleccionados das súas obras: Elevar as pálpebras(III Premio de poesía Fermín Bouza Brey no ano 1994), Delicia (1998), Vivimos no ciclo das erofanías ( II Premio de Poesía Johan Carballeira no ano 1997), e Outros poemas (1995-1999, algún deles inédito); acompañan a este libro un CD musical que contén algúns deste poemas musicados por José A. Fernández Calero e interpretados pola propia Yolanda Castaño.



No CD a autora dinos que "(...) Foi buscar novos canais de expresión para a poesía. E naceu reinventar a poesía musicada (...) unha música actual cunha literatura nova."

No seguinte enlace podedes consultar os temas do CD e tamén escoitar a primeira das cancións da autora:



Sen dúbida Yolanda Castaño é unha das poetas máis eclécticas e innovadoras do panorama da poesía galega actual; ten experimentado a conxunción da palabra en verso co son e coa imaxe, co audiovisual,  e boa mostra diso é a súa páxina web:

                                            http://www.yolandacastano.com/comezo.htm

Aquí tedes algúns dos seus poemas:

VENECIA: O VICIO DA BELEZA
I
Clara, Retira ese pano: Os ollos da afogada permean as asas da derrota. Os belísimos ollos da afogada, a súa virxindade extraterrestre, a súa loucura.
              Non é de aquí esta flor.
              Lila rigor que tapou qué desespero.
                                                                                                             ( Edénica, 2000)


Quén preservará todos os contornos da conciencia.
Quén ha de revelar o meu nome descoñecido,
                  o meu impúdico nome que codifica e devora.
Quén pode prescribir tantos equívocos moldes
                  por encima desta fiestra construída polo corpo.
Quén haberá que incorpore esta razón esta memoria
                  cara un ciclo impertérrito de tebras e de luz?
                                                                                                             (Delicia, 1998)


A consumida dunha pirámide sonámbula


bracexa no naufraxio en tanto camiña un pulo

mendigo de desposuirse.           Recóntase.



Cubrirase dunha temperatura taciturna,
diafragma dunha trama que só cega.

Que han de calcetar nos pasos
a cabana inmortal dunha memoria.
A reiniciada do desterro recóntase
Cánto tempo tarda en acabarse todo.


A miña beleza sinala co dedo,
espella os meus cristais,
ofende.

A miña beleza que intimida,
que enerva sen falar,
que acovarda.

A miña beleza que prognostica,
que me eclipsa,
que me traizoa.

A que me vende barata,
a que amortiza os meus fallos,
que se me adianta.

A que levanta suspicacias,
a que disuade de min,
que desvirtúa.

A miña beleza que me somete,
faime criada de si,
a que me ata.

A miña beleza desvergoñada,
que te enfronta contra ti,
que me negocia.

 A miña beleza que me deturpa,
que embaza os meus cristais,
a que me nega.

A miña beleza que manipulo,
que non outorga perdón,
a que me agacha.

                                                                                                     Profundidade de campo, (2007)

Algún dos seus proxectos audiovisuais:


                   

domingo, 12 de octubre de 2014

Catro poemas, unha canción: Alicia Álvarez (Pauline en la playa)

Música e poesía da man
Inauguramos un novo ciclo dedicado a aqueles poetas que tamén son músicos ou se si prefire, aos músicos que tamén son poetas.  Trataremos de poñer en valor a potencialidade lírica das letras das cancións, sen deixar de apreciar a sonoridade da palabra, o ritmo do verso e a súa musicalidade nas estrofas dun poema.          

ALICIA ÁLVAREZ (Gijón, 1979), vocal do grupo Pauline en la playa, ademais de guitarrista e compositora acaba de publicar o seu primeiro poemario La aguóloga no que nos ofrece unha orixinal e fantasiosa visión do mundo cheo de imaxes, xogos de palabras, escenarios surrealistas, metáforas e moita ironía, cun ritmo case musical, como se foran cancións narradas. 


Poemas de "La aguóloga". Huerga y Fierro (2012)

Poema nº 6
"Va la aguóloga llorando sobre mojado
y todo se le hace barro y ya casi no lo cuenta. 
Serán sus sesiones de astronauta
que la han hecho ingrávida y perder la cuenta. 

No sabe lo que le pasa, pero de pronto
se ha hecho manta y hasta se arruga como ella. 
Todo por esos besos que-se-posan-en-los-huesos. 

Del resto no sabe nada, solo lo que se cuece. 
Por el momento se proclama cáscara. 
¡Vete tú a saber qué quiere decir eso! 

El otro día, sin ir más lejos, 
la encontré intentando meterse 
en la boca de un cañón dorado, 
dijo algo de autopropulsarse
a donde menos se lo esperen. 
La otra opción era dejarse barba."

Poema 12
Charcos de afecto, 
humedad salada,
sardinas de lata,
a plato puesto. Te secuestro.

Te como con patatas
te pido, 
te amo,
té helado. Te molesto.

Con amor, 
con mosquitera, 
con moscatel,
con miel en la sien. Con postura de siesta.

Poema 37
Me escurro hacia dentro...
Miro tierna mi ombligo por dentro...
Hago acercamientos de nariz busca hombros,
busca huecos.
Miro triste y menta y hago cuenta de dar besos largos.
Contigo que miden años, contigo que nuncahay prisa. 
Son millas, son miles... son ethos.
Juntemos nuestros abrigos de piel "tan suave",
hagamos que los abrazos sean de velcro.

Poema 41
A ver, te lo vuelvo a explicar. Yo no quiero  jugar
al psicoanálisis, prefiero que nos toquemos, 
que juguemos a ¿qué te duele? 
Pero, por favor, que no sea en el fondo del alma,
que eso queda muy lejos.

Poema 16: Estate atento, te cuento el cuento que yo me invento na voz da propia Alicia Álvarez dentro do festival Copsmopoética 2013.

     
    Unha canción: El mundo se va a acabar.  Colaboran aos coros Nacho Umbert y Nacho Vegas.