miércoles, 27 de marzo de 2013

Marzo e poesía van da man



Traballando coa poesía nas aulas e nas bibliotecas:



En Biblioribeira:

Lectura de poemas polo alumnado ás persoas maiores do Centro de día de Torneiros.  Pódese ler a antoloxía poética no seu blog e unha galería de fotos pinchando aquí.

Nas Zocas Faladoras:

Obradoiro de poesía para o alumnado de 3º ESO.  No seu blog podedes ver o resultado das súas creacións.

No IES San Paio:

Palabras de Poesía e Primavera: Inclué poemas clásicos para recitar nas terras de Ávila e Segovia. Pódese ler esta selección de poemas na páxina do centro.

martes, 26 de marzo de 2013

O século XXI, mellor en verso

Son poetas tod@s eles nacidos a finais dos anos sesenta e principios dos oitenta, polo que medraron coa democracia. Son poetas globais, directos e en permanente conexión con todo aquilo que lle rodea. Utilizan as redes sociais e os seus blogs para comunicar tanto ou máis que nas revistas literarias ou nas edicións impresas. 

Aquí queda unha mostra:




M de Muller no mes de Marzo

Homenaxe a unha Muller galega e poeta  por parte de mulleres traballadoras, das que enREDan cos versos e cos libros... nas bibliotecas e fóra delas. Unha iniciativa de Anxos Rial.





lunes, 25 de marzo de 2013

Cantares para Rosalía

 Lupe Gómez, Luz Pozo, Mª Xosé Queizán, Olalla Cociña, Xiana Arias, Yolanda Castaño, Estíbaliz Espinosa, Ana Romaní e Lorena Souto , nove poetas galegas fan cos seus versos unha homenaxe a Rosalía no Consello da Cultura galega:



A cidade sen roupa ao sol. Marga do Val




Camiñan as horas pola ponte /os seus dedos non tocan / a auga que a atravesa” Así comeza o poemario de Marga do Val A cidade sen roupa ao sol e estes versos sitúannos nun dos principais espazos desta obra: a cidade de Tui coa súa ponte e o seu río.
A pesar de ser un poemario podemos seguir unha historia: a da pricesa poeta na súa torre ( “É a torre/ o cuarto propio da poeta/ da princesa...”) , a da filla da costureira ( “ Para quen cose a súa mamá costureiriña de aldea...”, a da nena da aldea rodeada de froitos ( “ A maceira/ as altas pereiras de San Xoán...”) e a “roupa tendida ao sol”.
O mundo tudense mestúrase cos versos, a fronteira, a ponte, as monxiñas encerradas que fan peixiños que logo volven ao río mais tamén atopamos paseando ás damas do anel e polas alamedas aos ladróns das palabras: a represión, a inxustiza, a liberdade coartada, a emigración pairan polos versos da autora xunto á nostalxia da infancia.
As referencias á historia da Alemaña, a represión dos campos de concentración , os poetas alemáns, o exilio da propia autora no país, corren paralelas aos sons da literatura galega, de Curros, de Manuel Antonio e das poetas galegas no “retrato da poeta”.
Un poemario reivindicativo, a negación das torres e das princesas á par da frescura da aldea, das froitas e da roupa tendida ao sol, sen esquecera presenza da morte e do amor, da morte pequena, do desexo, da inocencia e da tristeza.
Recomendamos estes versos que presentan a opresión reclamando a liberdade, o fin da inxustiza e o regreso á nai e á infancia.

...Reparade na cidade
onde só a lúa é transparente
onde a néboa regresa cada noite
cargada de pólvora
e o ceo se cobre de berros
de silencios atados

A poeta retorce a palabra
mergullada na auga
 e ergue un canto
dos remuíños do río
sen perdón.

A princesa arranxa o veleno
oculto nas paredes
e sanda o gran
do abeiro dos faiados
sulfamida
de cobre...
(fragmento de A Torre)

miércoles, 13 de marzo de 2013

Marzo e Medel


Marzo e Medel van da man. Coñecemos á poeta cordobesa.  Así se presenta ela mesma no seu blog:
"Córdoba, 1985. Me gusta contar cosas. Leo, edito y escribo."


 Algúns poemas:


Escribiré quinientas veces el nombre de mi madre...

Escribiré quinientas veces el nombre de mi madre.
Con un vestido blanco trazaré cada una de sus letras por las
paredes de mi dormitorio, por el suelo del patio del
colegio, por el pasillo de la casa más antigua. Para
recordar mi origen cada vez que yo viva.

En todos los lugares podré besar sus mejillas limpias de
cristal, aunque ella duerma lejos:
sus mejillas cercanas que me dolerán allá donde acaricie
su nombre escrito.

Tantos días, tantas noches habrá de alimentarme
amorosamente con su parábola descalza;
vendrá mi madre a arroparme, mujer de humo, con los ojos
tiritando de suerte,
y en cada sueño mis apellidos dolerán como un cartel de
bienvenida a un hogar diferente.

Sobre mi cabello, rubio como el de mi madre, la corona que
me ciño como hija primogénita de Dinamarca.

Me llamaré Vacía, en honor a mis muertos; miraré cómo
retozan de acrílico las palmas de mis manos, sangrará
mi lengua a disposici6n de mis muertos.

Gritaré quinientas veces el nombre de mi madre para quien
quiera escucharlo, y escribiré que bendigo este medio
corazón en huelga mío, pues no olvido:

nací para llorar la muerte de otros.
                                                                                            Tara




Bellum jeans  

Hoy, por fin, descubro que tengo buena suerte.

Que cada vez es más sencillo que las yemas de mis dedos
viajen, intuitivas, por los túneles de mi torso.
Que mi estómago ha aprendido del mito de Narciso
y ya silencia él sólo su grito desgarrado:
la desgracia de la hermosura ansío para mí.
Que mis dedos escarban y consiguen rescatar lo inútil,
o lo útil que yo sé -o creo- que no sirve.

Por merecer la más bella envoltura rezo cada noche.

Por ser la vencedora en la batalla diaria de Zara:
la guerra de los pantalones vaqueros más estrechos,
de colores, con dibujos, los de marca, los más caros,
porque cada vez es más sencillo que las yemas de mis dedos
viajen, intuitivas, por los túneles de mi torso.
Por liderar el ranking de los cuerpos más apetecibles,
más llamativos, por una cosa u otra, a la cabeza
de las sedas varoniles, los mentones perfectos,
el vello hermoso enmarcando sus labios.

Aunque no sea alta ni melancólica ni mis manos expertas.
Insignificante, sonriente e ingenua como soy
acumulo mandatos de porcelana en el cubo de basura.
Y cada vez es más sencillo que las yemas de mis dedos
viajen, intuitivas, por los túneles de mi torso.

Magnífica estrella la mía. Hoy, por lo menos,
después de la austeridad de ya no hay llave,
tan sólo me duele la habitación número trece.

Y es un lujo morir habiendo prescindido del desayuno.








lunes, 4 de marzo de 2013

María Lado e Lucía Aldao, no mes de marzo: ALDAOLADO

ALDAOLADO coma elas mesmas se nomean, forman parella poética e parella musical, dúas mulleres novas que levan o seu espectáculo poético cada fin de semana polos rincóns de Galicia onde queiran escoitalas. 
"A hostia en verso", o seu programa poético, plantexa novas incógnitas ao mundo da poesía: Os poetas zombis son mellores cós poetas humanos?, "Con dez poemas por barba", "After, poesía canalla, risas e música" e moitas máis orixinais denominacións para as moinantes da poesía, pobo a pobo sementando versos e sorrisos.




Biografía e obra:


WEB:
 Maríademallou (María Lado):     http://casatlantica.blogspot.com.es/       

 Poemas de Lucía Aldao:




Poema nunha botella:

Deitado frente ao mar: