jueves, 31 de octubre de 2013

EN NOVEMBRO CON ELVIRA RIVEIRO TOBÍO

 CON ELVIRA RIVEIRO TOBÍO


Elvira Riveiro Tobío dinos, na autobiografía que publicou na web da AELG, da súa vocación poética temperá:
"A miña inclinación á arte poética vén de tan lonxe que non me imaxino sen ela"
Tamén nos comenta que a súa poesía está moi vinculada a Internet e o seu gosto pola poesía visual:
"Comecei dándome a coñecer en diferentes páxinas web e en publicacións periódicas e colectivas até que en 2005 decidín que xa era hora de dar ao prelo un libro enteiro da miña autoría. Saíu na coidada colección Tambo de poesía da Deputación Provincial e titulouse Andar ao leu. No mesmo ano saíu Arxilosa, na colección Hipocampo(...) 
En ningunha desas dúas obras se inclúen poemas visuais, unha vertente á que lle teño dedicado ultimamente bastante tempo e da que aparecen mostras nalgúns sitios web, como no visualobxectual, recuncho no que vou gardando fundamentalmente obra allea proveniente de diferentes lugares do mundo"
A súa obra na web aparece en diferentes páxinas:













                              porque eu era unha nena

                              e chorei tanto

                              coma o día que asfaltaron o camiño

                              e xa non se podían enterrar as catiuscas no xabre lamacento

                              e cubriron con piche a casa do grilo que cantaba sempre á tarde

                              para escarnio de toda a caste principesca dos ortópteros

                              e foi un ano que houbo

                              superávit de serradela e desconsolo





                                       21 de marzo

                                       atroz o cometido do espello
                                       a ollada escrutadora
                                       teimoso o zoom impertinente

                                       espelliño asasino máxico
                                       quen non mente?
                                       espelliño olláparo asegura
                                       que se me abren sucos de versos en ruínas pola cara
                                       sinais do seu silencio no fondo da garganta

                                       é o día mundial da poesía
                                       e eu cos poemas
                                       rebentándome as tripas


jueves, 24 de octubre de 2013

Crónica dun soño en versos: Cosmopoética

"Son as dúas da madrugada e Córdoba saúdanos solitaria e silenciosa co arrecendo a "galán de noche"; tras unha longa viaxe de norte a sur, os nosos anseios de versos vanse ver saciados e logo dun sono reparador, xa de mañanciña, chegamos ao pazo Orive; sentados no banco devoramos o programa de Cosmopoética... unhas fotografías, o señor do paraugas que nos observa con curiosidade... entramos no pazo ilusionándonos coa exposición de poesía visual... en breve a nosa primeira sesión vai comezar :

Asistimos á unha mesa redonda de narrativa arredor da obra de Medardo Fraile; para falar dos seus contos dous grandes do xénero: Ángel Zapata e Eloy Tizón , o primeiro, teórico do xénero no que el mesmo é un mestre do surrealismo, di que Medardo aparentemente non conta case nada, nel predomina o movemento da linguaxe e a experimentación; Eloy Tizón achega que o contista segue unha liña antirretórica, escribe en voz baixa, é sutil con matices.

Pola tardiña e de novo na sala Orive comezamos as sesións líricas da man de Blanca Andreu, Sofía Pérez Bustamante e Antonio Rodríguez Jiménez: As dúas poetisas confésanse cunqueirianas de seu, a forza do carácter e a voz de Blanca Andreu cautivounos recitando fermosos poemas de amor, infancia ou o paso do tempo: "alma mía no te detengas, canta tu tambien en mi boca". No seu poemario Los archivos griegos escribe:
" Las aguas de la Argólida y sus islas azules
sus templos blancos donde pacen caballos
vienen del mundo de los pensamientos

como nosotros"

Y nos transporta coa sua voz poética máis aló, ao Mediterráneo, ás terras de sol e casas encaladas.

Logo deste recital: corre, corre, corre á sesión de poesía tabernaria no patio andaluz donde nos esperan los poetas cordobeses: Antonio de Egipto, Rafaela Hames, Fernándo Sánchez Mayo e José Ignacio Montoto. Voces novas, cheas de vida vanse alternando na lectura dos seus poemas, xa é noite e unha airexa move as pólas do ficus ao ritmo das súas palabras.

De novo corre, corre, corre ao teatro Góngora onde levamos unha moi grata sorpresa: Versos e cancións nas harmoniosas e frescas voces do grupo asturiano,  Pauline en la playa. Os textos de Alicia Álvarez -La aguóloga- e as letras das súas pezas enchénnos de engados:

 "Va la aguóloga llorando sobre mojado y todo se le hace barro y ya casi ni lo cuenta. Serán sus sesiones de astronauta que la han hecho ingrávida y perder la cuenta..."


Iniciamos a nosa sesión do sábado con Ana Rossetti ( " A poesía está en contra do costume, pódese dicir máis coa poesía visual ca con 20 versos"), José Ignacio Montoto e María Mercromina ( " As redes sociais son unha fiestra ao mundo, unha oportunidade para publicar poesía" ).

Outro entorno moi cordobés é "La posada del potro" onde puidemos escoitar a Vicente Molina Foix, Raúl Alonso ( na súa poesía todo se constrúe con adxectivos e verbos e os finais son abertos), José García Obrero ( poeta intermitente en espazo e actividade; ten poesía visual) e Basilio Sánchez ( poesía melódica, sinxela pero profunda, poesía contemplativa).

Na tardiña regresamos á sala Orive da man de Basilio Álvarez ( "necesito la sombra de todo lo que ha sido"), Almudena Guzman  ("el príncipe rojo" y "zonas comunes" poemas sobre as inxustizas  e as regulacións de emprego) e Rubén Martín Díaz .

"No hay realidad más profunda que la vida" recítanos Raquel Lanseros  ( A las órdenes del viento ) na sala das adegas Guzmán, a media luz, cun forte arrecendo a viño, escoitamos as doces palabras da nosa poetisa en especial: "con la inmensa alegría del reencuentro y la inmediatez feliz de muchos otros"; as súas palabras chégannos moi adentro, acaríñannos docemente coa voz da muller ferida:

"Solamente si alguna vez amaste
con uñas y dientes
sin red
sin salvavidas
aciertes a entender el vértigo insondable
que se extiende a los pies del desengaño"

 Unha cea admirando a cidade desde a outra beira do Guadalquivir e unha despedida... "



Crónica dun soño en versos on PhotoPeach

Con barqueira e remador


A illa de San Simón foi neste mes de outubro, o escenario da convivencia entre poetas de tres continentes, África, Europa e América, que se xuntaron coa finalidade de traducir os seus versos á lingua galega. Isaac Rubín foi o que levou o peso de verter os poemas á nosa lingua, enriquecendo o noso corpus literario. A poesía é universal e a palabra é o vínculo de unión que une as culturas.
Este ano achegáronse á illa os poetas da man de Yolanda Castaño, e igual que o ano anterior, cumpren o doble perfil de seren representativos no seu país de procedencia, ao mesmo tempo que son tradutores, escritores de prensa ou dinamizadores culturais. Aquí queda esta nómina de autores novos, aos que poidemos escoitar na súa propia lingua de orixe.

  • Ana T. Szabó (Hungría),
  • Kätlin Kaldmaa (Estonia),
  • Xuan Bello (Asturias),
  • Samira Negrouche (Alxeria),
  • Lawrence Schimel (EEUU) 
  • Isaac Xubín (Galicia).






Na primeira edición do 2012 os participantes foron: Brane Mozetič (esloveno), Margrét Lóa Jónsdóttir (islandés), Txema Martínez (catalán), Marko Pogačar (croata), Sergej Timofejev (ruso), Merja Virolainen (finés) e Yolanda Castaño (galego).

Recital á outra beira do Miño

 
IMG_7867

IMG_7872

       Poder escoitar os versos recitados na voz e na lingua de quen os escribe é, ademáis dun feito gratificante, un privilexio. Se a iso, lle engadimos o espazo no que teñen lugar, a librería Porta XIII de Vilanova de Cerveira, a música do piano de dous rapaces entregados, que foron quen de improvisar por petición expresa dos poetas, atopámonos coa combinación perfecta para que a tarde do sábado en Portugal fose perfecta. Cruzar a fronteira sempre é un bo motivo, e aquel sábado era ademais doce de outubro.


Poetas do mundo en Córdoba II



         Iniciamos esta recompilación de grandes nomes da poesía contemporánea máis alá das nosas fronteiras, con aqueles poetas recollidos na Antoloxía X edición: Poetas do mundo en Córdoba (2004-2013), que participaron nas distintas edicións do Festival Internacional Cosmopoética, sen lugar a dúbidas, unha das máis importantes citas culturais que teñen lugar dentro e fóra do noso país.

         Nesta longa nómina, de máis dun centenar de poetas, encóntranse varios Premios Nobel e Cervantes, procedentes de 52 nacionalidades distintas e que se expresan en 23 linguas diferentes. As súas voces oíronse naquelas cálidas terras da capital cordobesa: nas súas prazas e patios, na sala Orive e nas adegas da cidade compartindo finos, palabras e o aroma da flor de azar.

 Galería completa en Pinterest

domingo, 13 de octubre de 2013

Cosmopoética: Poetas do mundo en Córdoba I

Dende o sur recollemos as voces e as palabras de mulleres poetas como Ana Pérez Bustamante, vinculada a Galicia polos seus estudios sobre Cunquiero. O seu único libro Mercuriales foi publicado na colección  Esquío en  Ferrol no 2003 resultado de gañar o accésit do Premio Esquío de poesía no ano anterior. 
A poeta reflexa nos seus poemas a súa condición de muller que que vive o conflito de rebelarse contra os roles do seu xénero desenvolvéndoos cun gran sentido irónico. 

Cabellera de Berenice
Pude yo haber escrito

los anuncios por palabras más tontos
cualquier noche: “Mujer desesperada,
aburridísima,
ruega a extraterrestre piadoso
se sirva abducirla verdaderamente lejos”

Luego me lo pensé mejor. Yo no podría
vivir sin vertical azul celeste
en un vértigo negro de fugitivas luces,
sin días y sin noches, sin ventanas
al aire o con ventanas
virtuales, Windows-equis.
No soy más que un mamífero
que sin mesura sueña entre los límites
de su propio planeta. Lejos, pero no mucho
en términos siderales:
París en primavera, o una balsa
para bajar sin prisa el río Colorado.
Otoño canadiense, y en invierno
África, quizá. Ejemplos, sólo.

Ni muy lejos ni siempre.
Dependo de las cosas de mi ignota
guarida: mi café, mi tabaco, mis trayectos
rituales, esas gentes amables que dicen
“Buenos días”,
y el olor que mi madre se deja en los pañuelosLer +...




Galería de Serxio Iglesias



Galería de Eduardo Estévez


Galería de Raúl Gómez Pato


Galería de Arsenio Iglesias Pazo


Galería de Roi Vidal


Galería de Rosalía Fernández Rial