sábado, 18 de mayo de 2013

En maio con Dores Tembrás.

P1010031 P1010033
A poeta Dores Tembrás vén de ser galardoada co Premio de poesía Concello de Carral co seu poemario Cronoloxía da ausencia, “ Un poemario na que a autora procura o desexo en multitude de voces femininas, nun encontro coa terra, o traballo e a casa da aldea” (Sermos Galiza).
A poeta de Bergondo escribe a súa autoboigrafía na páxina da AELG:
“Nacín en Bergondiño en 1979, alí me criei ata 1986, ano en que nos trasladamos á Coruña. Licencieime en Filoloxía Hispánica no 2001. A continuación fixen os cursos de doutoramento no bienio 2001-2003. E logo de diferentes estadías investigadoras en Suecia, Madrid e Bos Aires, defendín na UDC a miña tese doutoral o 30 de xaneiro de 2008: La obra poética de Alejandra Pizarnik. Arquitectura de un desencuentro.    En 2009 publico o meu primeiro poemario O pouso do fume.”
A autora ten un blog e unha páxina web que vale a pena visitar:
Na seguinte páxina da AELG podedes ver numerosos vídeos nos que a autora fala da súa obra, lendo osseus poemas ou participando en actividades:
Presentación do seu primeiro libro en 2009:

sábado, 11 de mayo de 2013

OBRADOIRO CON CARLOS NEGRO

PRODUCIÓNS LITERARIAS DO OBRADOIRO CON CARLOS NEGRO 

" A POESÍA É UNHA ONZA DE CHOCOLATE"

Haikus


As costas do mar
soa forte o vento
con claridade

O alboroto
está no obradoiro
con Carlos Negro

O mar ao fondo
os barcos non paran e,
penso en ti

La primavera
llega a mi corazón
con tu amor


ODIO
Odio que me leven a contraria
Odio esperar colas moi longas
Odio a xente racista
Odio que cando vou beber xa non quede nada
Odio a calor
Odio que me quiten o teléfono
Odio pisar os chicles que están pegados
Odio que me acusen de algo que non fixen
Odio que non me fagan caso cando falo
Odio que cando paso co can, outro lle ladre
Odio os ruídos desagradables
Odio as arañas e as algas do mar
Odio que a praia estea sucia
Odio que a auga saiba mal
Odio que haxa tormenta
Odio cando o meu pai me cambia de canal
Odio a xente que di que odia
Odio que se trasteen as portas polo vento
Odio que a miña irmá me colla a roupa
Odio que o boli quede sen tinta
Odio que a miña cobaia se meta debaixo dos mobles
Odio a xente hipócrita
Odio a xente que ten moita roupa e sempre quere máis
Odio que os chicles non duren nada
Odio o odio


DEFINICIÓNS "SEN DICIONARIO"

A tristeza é unha canle apagada no corazón
A tristeza é unha consola que nunca funcionou
A alegría é tocar un piano soprando pola boca
O odio son mordiscos dunha piraña dir3ectos á alma
Os berros son tenaces que ten o corpo para tirar a mala sorte
A axuda é un terremoto que ten o mundo para ser amigos
A amizade é unha relación de simbiose entre un can e un gato.


TEÑO MEDO
Teño medo ao rexeitamento
Teño medo ao amor
Teño medo ás arañas
Teño medo aos luns
Teño medo á roupa do mercadillo
Teño medo aos bazares chinos
Teño medo á soidade e ao desamor
Teño medo a que me peguen
Teño medo a Big Fut
Teño medo de min mesma
Teño medo a cambiar
Teño medo aos hipocerontes
Teño medo ao sufrimento
Teño medo a que algo non exista
Teño medo a Nemo
Teño medo aos tiburóns
Teño medo aos ollos azuis penetrantes das bonecas de porcelana que me miran pola noite
Teño medo ao meu grupo
Teño medo a que Rajoy teña unha tesoira
Teño medo á confusión
Teño medo a Michael Jackson
Téñoche medo a ti

NO FONDO DO MAR

Algas enredadas no esqueleto dun pirata
Palas de piragüismo de regatas nacionais
Bob Esponja no crustáceo “crujiente”
Botellas baleiras
Biquinis e bañadores perdidos
Gomas do pelo de deportistas
Dori de Nemo
Barcos fundidos baixo unha ponte
Auga transparente
Calamardo
Submarinos oxidados
Precinto
Chocolate de nenos caprichosos
Crema solar baleira
Sal salgado
Peixes namorados
Gafas de buceo sen cristais


MORRER SEN SENTIDO

sempre sen saída o sorriso
repoñemos escraches con furia
do nome real
entra tamén a última xoia
Portugal
desexaches estar tamén no tiroteo
o reto da inestabilidade
costa o noso orgullo
como á economía á deriva
dunha España sen sentido
conflitividade escolar
alerta a rede
“é difícil combater”
dixo o Papa Francisco
o sabio da bombilla
esconde riscos tribunais
medo, frío, fame
seis voces revolucionarias


jueves, 9 de mayo de 2013

Político? Non, Poeta.




Porque te tengo y no 
porque te pienso 
porque la noche está de ojos abiertos 
porque la noche pasa y digo amor 
porque has venido a recoger tu imagen 
y eres mejor que todas tus imágenes 
porque eres linda desde el pie hasta el alma 
porque eres buena desde el alma a mí 
porque te escondes dulce en el orgullo 
pequeña y dulce 
corazón coraza 

porque eres mía 
porque no eres mía 
porque te miro y muero 
y peor que muero 
si no te miro amor 
si no te miro 

porque tú siempre existes dondequiera 
pero existes mejor donde te quiero 
porque tu boca es sangre 
y tienes frío 
tengo que amarte amor 
tengo que amarte 
aunque esta herida duela como dos 
aunque te busque y no te encuentre 
y aunque 
la noche pase y yo te tenga 
y no.

 Corazón coraza.  Mario Benedetti




martes, 7 de mayo de 2013

Con M de Maio e de Mestre, Juan Carlos

Sigamos neste mes de maio enREDando versos, enREDándonos agora co poeta e artista visual berciano Juan Carlos Mestre:



  • E, sobre todo, unha pequena mostra da súa poesía:

porque os poetas tamén son obreiros:
Asamblea

Queridos compañeros carpinteros y ebanistas,
yo les traigo el saludo solidario de los metafísicos.
También para nosotros la situación se ha hecho insostenible,
los afiliados se niegan a seguir pagando cuotas.
A partir de este momento la lírica no existe,
con el permiso de ustedes la poesía
ha decidido dar por terminadas sus funciones este invierno.
No lo tomen a mal,
pero aún quisiéramos pedirles una cosa,
mis viejos camaradas amigos de los árboles

acuérdense de nosotros cuando canten La Internacional.



E a poesía acción pura, verbo conxugado:


Estado de sitio
Heliotropo.
Coleóptero.
Helicóptero.
De la flor
al insecto
todo esto.
Buscan, baten, borran, burlan, blanden,
suben, salen, sudan, sedan, saben,
pueden, piden, pudren, pisan, pasan,
ríen, roban, roen, rajan,
cercan, cierran, cortan, cubren, capan,
matan, medran, mienten, mofan, marcan,
doman, dicen, duelen, duran, datan,
viven, vuelven, vetan, vagan,
fuerzan, fingen, forman, fosan,
juegan, juran, judas, juzgan,
zumban, zarpan, zapan, zanjan.


comunicación:

Hablo contigo...

Hablo contigo, ignoro dónde estás, hacia qué luz busca mi Ser el eco en que te escucho.

No hay usura en tu voz, yo sé que un aire limpio te respira, que algo redentor, alguna claridad que arrastra el río lleva
el pensamiento tuyo.

Hablo contigo, una intacta pasión vive en tu fósforo, una única luz que no se apaga mientras la muerte fluye, mientras
la muerte sufre esta palabra.

Y hablo, hablo contigo alrededor de un hueco, alrededor de mí como el que gira mutuo, como aquel que dentro de nosotros
es próximo y se acerca con su haz luminoso de pureza.

Hablo ante el destino que imagina el hombre, eso de desvalido, eso de delirante y turbio hablo contigo. Y es de noche,
es de noche en los dos como metal oscuro, y vemos como largamente la verdad extiende su único hilo de saliva,
un único alfabeto en el rumor de todos.

Hablo contigo, oh bondad compartida de quien es silencioso, sombra de esa sombra que aletea y es vuelo de semejante
elocuencia, el que escribe, el que escucha, el que lámina a lámina va enhebrando en el eco una voz que responde,
esa voz en mí mismo, la que nos alumbra y persuade desde más allá de la muerte.


e compromiso:

Antepasados


Mis antepasados inventaron la Vía Láctea,
dieron a esa intemperie el nombre de la necesidad,
al hambre le llamaron muralla del hambre,
a la pobreza le pusieron el nombre de todo lo que no es extraño a la pobreza.
Poco es lo que puede hacer un hombre con el pensamiento del hambre,
apenas dibujar un pez en el polvo de los caminos,
apenas atravesar el mar en una cruz de palo.

Mis antepasados cruzaron el mar sobre una cruz de palo,
pero no pidieron audiencia,
así que vagaron por los legajos
como los erizos y los lagartos vagan por los senderos de las aldeas.

Y llegaron a los arenales,
en los arenales la tierra es brillante como escamas de pez,
la vida en los arenales sólo tiene largos días de lluvia y luego largos días de
          viento.

Poco es lo que puede hacer un hombre que solo ha tenido en la vida estas
          cosas,
apenas quedarse dormido recostado en el pensamiento del hambre
mientras oye la conversación de los gorriones en el granero,
apenas sembrar leña de flor en la sábana de los huertos,
andar descalzo sobre la tierra brillante
y no enterrar en ella a sus hijos.

Mis antepasados inventaron la Vía Láctea,
dieron a esa intemperie el nombre de la necesidad,
atravesaron el mar sobre una cruz de palo.
Entonces pusieron nombre al hambre para que el amo del hambre
se llamara dueño de la casa del hambre
y vagaron por los caminos
como los erizos y los lagartos vagan por los senderos de las aldeas.

Poco es lo que puede hacer un hombre con las migas de la piedad,
comer pan mojado los días de lluvia a los que luego seguirán largos días de
          viento
y hablar de la necesidad,
hablar de la necesidad como se habla en las aldeas
de todas las cosas pequeñas que se pueden envolver con cuidado en un
          pañuelo.

Actvidades ENREDANDO VERSOS

Obradoiros
Lectura colectiva
Poesía polas rúas
Manifesto poético no mar

domingo, 5 de mayo de 2013

Moita poesía: María Lado e Lucía Aldao

Chegan os primeiros comentarios


       Por lo general, la mañana se me hizo bastante amena. Mi taller fue el de Ledicia Costas en el que hemos hecho divertidos juegos relacionados con la poesía. María Lado y Lucía Aldao me han parecido muy divertidas y su forma de leer poesía muy original. Lo que más me gustó fue el momento en el que regalamos poesía por la calle o cuando se lanzó la botella al mar, que espero que llegue a algún puerto y alguien pueda leer su contenido. Ha sido todo un lujo poder pasar una mañana con poetas tan interesantes y divertidos. Espero que se vuelva a organizar una actividad como ésta, no dudaré en apuntarme. Coral 

  
      Una vez en el taller de Ledicia Costas supuse que haríamos algo con la informática, pero no funcionó, cosa que creo que fue buena (al menos para mí), porque hicimos actividades que me parecieron muy divertidas con las que aprendí algunas cosas interesantes y creo que con la informática no habría sido así.
        En el recital me volvió a impresionar la demostración de gran habilidad, experiencia y sabiduría de todos los poetas. De María Lado y Lucía Aldao lo que más me gustó fue el poema que recitaron en gallego con su peculiar traducción al castellano. De Carlos Negro me pareció interesante que recitara un poema aún no publicado. De Ledicia Costas me impresionó su habilidad para pronunciar frases al revés. Y de Raúl Vacas me pareció original el poema cuya lectura solo era posible en el espejo.
      Me lo pasé bien cuando repartíamos los poemas a la gente (de cuatro poemas logré repartir tres). Al final me lo pasé muy bien y todo estuvo bien organizado a mi parecer. Pablo 


      Ha sido un dia especial, aunque me ha gustado mas el LEMOSXUNTOS , porque me he reído más, por ejemplo con la actuación de Cándido Pazó, pero me ha gustado conocer a poetas extraordinarios, a  María Lado  y Lucía Aldao que son muy cachondas en su forma de hablar. Me ha sorprendido muchísimo la voz de Lucía Aldao, es preciosa, además la forma de encadenar las canciones con el sonido de la guitarra lo ha sabido  compaginar bien .
      Hemos cooperado bien en los obradoiros, también con los institutos de Poio, Vilalonga o Porriño,  pudimos relacionamos  con otros chicos , muy majos . En la playa,  sin palabras, perfecto. Nahuel

  
       Esta jornada poética me gustó mucho porque conocimos a muchos poetas importantes de la cultura gallega y española, tales como Carlos Negro y Raúl Vacas, a poetisas con toques de humor y musicalidad, como Lucía Aldao y María Lado, y también a gente que sabía leer al revés, como Ledicia Costas. Aunque en mi obradoiro no me tocó con un poeta ni con una poetisa , lo pasé muy bien con los poemas y caligramas que inventamos. El recital que hicieron los poetas fue muy entretenido por la manera de expresarse y por el contenido de los poemas, llenos de mensajes. 
       En la playa comimos y también tuvo lugar  a despedida tirando una botella al agua. Fue perfecta, porque fue un bonito gesto para acabar la  jornada. David


              Cuando entramos en el Emilia Pardo Bazán, no estaba demasiado lleno, pero poco después, tras pedirle un autógrafo a Raúl Vacas, la gente empezó a llegar y yo me estaba agobiando, ya que era difícil moverse en tan poco espacio. No tardamos demasiado en ir cada uno a su taller para conocer a su poeta y dejar atrás toda esa multitud. A mí me tocó con Ledicia Costas. No la conocía, pero me pareció muy agradable y divertida. Nos hizo escribir y leer poemas sobre cada tema que ella proponía  y también nos dio una hoja en la que ella había escrito un verso y cada uno de los veintiséis que éramos en mi taller, tuvimos que seguir escribiendo el poema sin ver todo lo que los demás compañeros habían puesto. Al final, cuando lo leímos nos quedó bastante divertido, ya que pasamos de un tema a otro completamente diferente. Me lo pasé muy bien allí y me llevé una buena impresión de la poeta. Más tarde, en el auditorio, los poetas recitaron cada uno sus distintos poemas, que me impresionaron bastante, pero a mí lo que más me gustó fue el poema de Celso Emilio Ferreiro que recitaron María Lado y Lucía Aldao, sobre la lengua gallega. 
        Al salir, nos dirigimos hacia la playa para comer. Para acabar la actividad, los poetas hicieron un manifiesto y tiraron una botella al mar con sus versos dentro. Fue una buena experiencia. María


Raúl Vacas

Obradoiro 4, verde: Cadáver exquisito.

Poeta: Ledicia Costas
Actividade: O cadáver exquisito.
Profesoras: Lucía (IES Sanxenxo) e Anxos (IES Poio).
Aula 1, segundo andar.
30 alumnos da ESO: IES Eusebio Baleirón, IES Poio, IES Sanxenxo, IES Vilalonga, IES Ribeira de Louro, IES San Paio.
Poeta: “Volve ser abril na miña casa… ”
Alumnos e alumnas:
… e na miña agosto
… eu tápome ata o pescozo…
… pero deixo os meus peitos ao descuberto…
…Pois vale, gosto delo…
…mestúroo tamén con caramelo…
… unha froita cortada …
… quéroa para merendar…
… más fresas y un chocolate…
… exquisito y muy espedito …
… el frescor de un buen helado …
… es como el olos de un conjunto de carballos …
… y el sabor de tu aliento a allos …
… que no es demasiado agradable …
… que te hagan llorar cuando está mal…
… pero siempre hay alguien que busca tu felicidad …
… siempre está ahí para ayudarte …
… ese ángel que vive para protegerte…
… siempre muere por ti …
… con una cadena en la mano ….
…te hice un RKO instantáneo …
…  y te dejé KO…
… en la PLAY jugando al Teken…
… me paso toda la tarde….
… jugando sin saber que pasa …
… en este mundo dentro de mi casa….
… veo un futuro jodido …
… sin salida nuestra vida …
Podemos facer unha análise poética, sociolingüística e sociolóxica deste “cadáver” Non si?????.
 obradoiro verde

viernes, 3 de mayo de 2013

Enredando versos: Crónica dun encontro “POÉTICO”


O día de onte resultou ser para todos os asistentes ao encontro “Enredando versos” (poetas e poetisas, organizadores e organizadoras, profesores e profesoras acompañantes, alumnas e alumnos) intensamente poético, un día no que o sol lucíu para nós cal luciron as sensacións e sentimentos, as palabras que – rimadas e non rimadas- voaron tal avelaíñas ao noso arredor mentres estivemos xuntos.
_DSC3150
_DSC3175 _DSC3160
Chegados ao auditorio de Sanxenxo, tralas miradas inquedas e sorprendidas dos chicos e chicas (Onde me trouxeron? Que me separan dos compañeiros! Quen son estes que van comigo? ) situados xa por cores e obradoiros a primeira sesión de fotos e logo ao local que nos corresponde. Os poetas ultiman as sesións, vanse afacendo coa confianza do seu auditorio, vannos conquistando e “enredando” cos seus xogos poéticos, cadaquen deles co seu estilo:
2003-12-31 23.00.00-239 _DSC3246 2003-12-31 23.00.00-251
O rapeiro cos pequenos de A Lama e A Florida, as chicas do obradoiro azul e laranxa vidas desde Compostela, Raúl Vacas que ocupa a súa mesa cunha maleta, libros, cámaras, Carlos Negro que reparte chocolate,  tesouras e xornais vellos, Ledicia Costas que nos fala de respecto e rimas, de perder a vergoña para versificar, o son da guitarra de Lucía Aldao e a doce voz con aires da Costa da Morte de María Lado e foron “enredándoos e enredándonos” coas hedras das súas verbas; nalgún momento, o da composición, os silencios creativos sabían a papel e bolígrafo, a nerviosismo e a satisfacción para conducirnos suavemente á lectura en voz alta, ao poema colaborativo, a sabores e colores en verso.
E chegou o descanso, a merenda co reencontro, as opinións sobre as experiencias e preparados xa para o recital de alumnos, alumnas e poetas…
2003-12-31 23.00.00-254 2003-12-31 23.00.00-266 2003-12-31 23.00.00-265
Quen dixo que os adolescentes non son creativos, que non lles interesa a poesía? Douscentos trinta rapaces e rapazas de 6º de primaria a primeiro de bacharelato, de distintos puntos do sur de Galicia escoitando e respectando as voces dos poetas, dos compañeiros e finalmente unindo as súas voces para resucitar as palabras que Rosalía escribiu hai 150 anos. Unha marabilla escoitalos e admirar os seus rostros sorrindo.
Pero aínda non rematamos, hai que ir ao mercado regalando poemas á xente da rúa, compartindo versos e caramelos en caixas de  medicamentos ante a tristeza, a soidade, a crise (que llo pregunten aos alumnos de Dodro). E ante o mercado máis e máis versos … “hai fame, son as tres e seguimos recitando versos”.
Por fin á praia, os bocatas, a tortilla e a empanada, alimentamos a mente para recuperar palabras e rimas… e non rimas. Descanso.
P5020043 P5020035 P5020046
Son as catro e estes profes queren que “colguemos” poemas das árbores, pois si, alá imos versos e máis versos tendidos ao sol e ao vento na beira do mar, azul intenso no ceo e na auga e as formas do papel, as palabras penduradas con pinzas de cores decoradas polas axudantes da biblioteca do CEIP A Lama. Logo vén a despedida, o manifesto poético, as voces de María, de Raúl  e de Ledicia e a mensaxe na botella que non quería entrar, as palabras querían quedar con nós mais finalmente foron ao mar buscar novos roteiros para a poesía nos beizos doutros adolescentes necesitados de sentimentos, olores e sabores a mar.
P5020079 P5020058 P5020053
O mellor agasallo: o sorriso dos chicos e chicas – os nosos protagonistas- durante toda a xornada e na hora da despedida.

(Fotografías de Rafael Sánchez Agostino, Xosé María Lores, Harold Iglesias e Anxos Rial)

Poesía fronte ao mar

Un bosque de poemas, un tendal ao sol e ao vento, unha botella ao mar chea das palabras e emocións que foron recollidas dos poetas que nos acompañaron nesta xornada. Todo un luxo para os que alí estivemos, que se fixo realidade grazas a súa presenza e a súa mestría na arte de "enredar versos". 
A TODOS VÓS, A NOSA GRATITUDE!!

DSCN6412 DSCN6413 DSCN6414   DSCN6418 DSCN6420 DSCN6424 DSCN6425 DSCN6429 DSCN6431 DSCN6435 DSCN6436 DSCN6437     DSCN7064 DSCN7070 DSCN7071

Poesía na rúa


DSCN6369 DSCN6370 DSCN6371 DSCN6373 DSCN6374 DSCN6376 DSCN6377 DSCN6381 DSCN6383

Obradoiros: unha mostra das actividades


_DSC3214
_DSC3210

_DSC3208
_DSC3244
_DSC3252
DSCN7035
   
_DSC3227
DSCN7038